Het is oorverdovend stil in de wachtruimte. Even later in mijn kantoor zie ik twee witte en vermoeide gezichten, getekend door slaapgebrek en spanning. Samengeknepen vuisten, zenuwachtig geschud met de voet… Het besluit om te gaan scheiden is vorige week genomen, na een moeilijk jaar waarin veel is gebeurd en beiden nu geen mogelijkheden meer zien om er samen nog iets van te maken. De koek is op…

De kinderen, daar maken ze zich zorgen over. Twee hebben ze er: Anne van 12 en Tom van 14. Ze hebben hen nog niets verteld, want hoe doe je dat? Wat moet je vertellen? Er zijn zorgen om het koophuis, dat veel minder waard is geworden, zodat er mogelijk een restschuld overblijft. ‘Hoe gaat alles er straks financieel uitzien?’ ‘Kunnen we het redden?’ Zorgen alom dus, en door alle emoties en vermoeidheid lukt het niet meer om samen te bedenken hoe dit allemaal aan te pakken. Elk gesprek loopt uit op ruzie, ieder is bang voor wat komen gaat en op elkaar terugvallen kan nu niet meer… Niets voelt meer vertrouwd…

Hun eigen verhaal
Ik schenk nog een kop koffie in en vraag hoe het allemaal zo is gekomen. Hoe hun leven samen is verlopen, wat ze aanvankelijk zo fijn aan elkaar vonden en waar ze elkaar langzaamaan uit het zicht zijn verloren. Ik geef ze beiden de gelegenheid om hun eigen verhaal te vertellen, laat ze praten over hun hoop en verwachting, hun verdriet en teleurstellingen en zie vanuit mijn ooghoeken hoe de ander daarop, vooral non-verbaal, reageert. Er vallen tranen, er worden tissues uitgewisseld en ik hoor iets van erkenning over en weer uitgesproken worden. Dat ze nu zien hoe eenzaam ze allebei zijn geweest en dat het zo jammer is dat ze dit beiden hebben laten gebeuren, niet hebben kunnen bijsturen, vol van eigen boosheid en frustratie.

Goed verder kunnen
We bespreken hoe ze samen met Anne en Tom kunnen praten, wat goed is om wel te vertellen en wat beter niet. Ik vertel ze wat ze van mij als mediator kunnen verwachten en hoe het verdere proces in z’n werk gaat. Dat ik ze ga helpen om alles stap voor stap zo te organiseren dat ze beiden goed verder kunnen, in alle opzichten! Dat ik ook met de kinderen kan praten, om van hen te horen hoe zij dit alles beleven en ze vrijuit te laten vertellen wat hen bezighoudt.

Ik zie diezelfde twee gezichten, nu met iets meer kleur op de wangen, de ogen iets zachter en iets meer ontspanning. We maken praktische afspraken voor de periode tot het volgende gesprek en ik geef ze huiswerk mee. Trouwen en scheiden: dat doe je sámen!

Het komt wel goed met deze mensen!