Winston had zijn vrouw verloren. Op zich had Winston vrede met haar dood. Waar hij veel verdriet van had was, dat zij nooit gepraat had over  het verloop en de zorg rondom haar ziekte. Hij verzorgde haar, maar kon nooit praten, zodat de zorgvraag van zijn vrouw en zijn aanbod op elkaar konden worden afgestemd.

Tijdens vrijwilligerswerk kreeg Winston te horen, dat hij niet te hoog het been van een mevrouw moest optillen, omdat zij geopereerd was.
Dit was een hele gewaarwording voor Winston. Hij werd zich ervan bewust dat hij handelde zoals hij dacht, dat het goed ging, zonder te vragen of het goed was. Door de dialoog, die hij met zijn vrouw zo had gemist, ervoer Winston ruimte in zijn borst. Deze vrouw had hem aangegeven wat zij nodig had en hij hoefde niet zelf te bedenken wat goed zou zijn voor haar.
Door deze andere manier van denken en doen dacht Winston, dat hij de band met zijn overleden vrouw moest loslaten, waardoor hij ook de herinnering aan haar, zoals zij was, vóór haar ziekte, zou verliezen.
Dat wilde hij niet. Middels een foto is Winston met zijn overleden vrouw in gesprek gegaan.
Na twee sessies was het Winston duidelijk, dat hij op twee manieren naar zijn vrouw kon kijken: op de manier van vóór haar overlijden, waarbij hij zijn mening niet kon uiten, en op de manier van ná haar overlijden, waarbij hij zijn mening wel kon uiten. Nu kon hij de herinnering aan haar, voordat zij ziek werd, koesteren.