‘Oma wordt gereanimeerd. Je moet nu komen.’ Hij legde direct zijn werk neer en sprong in de auto naar oma’s huis. Het was als een slechte film, zei hij. Zwaailichten in het duister, overal stonden politieauto’s. Niet veel later overleed oma.

Afscheid heeft hij niet kunnen nemen. Oma was een ontzettend lieve vrouw. Ze had een goed hart en altijd een luisterend oor. Maar ze kon af en toe ook heel ondeugend zijn en was altijd in voor een grapje. Dat kenmerkte de band met haar kleinzoon. Ze konden altijd dollen met elkaar.

Blijvende herinnering
Oma’s overlijden kwam als een donderslag bij heldere hemel en er moesten allerlei zaken geregeld worden. Maar tussen al het geregel en de emoties door ontstond de wens om iets tastbaars te hebben. Oma stond zó dichtbij. Hij wilde een blijvende herinnering aan hun band. Zelf kwam hij op het idee om iets te willen met haar handen. Uiteindelijk vond hij de website van een andere bodycaster. Maar zij had geen plek en verwees hem door naar mij.

Spannend
Van tevoren was hij erg zenuwachtig. Hij vertelde dat hij van tevoren allemaal doemscenario’s in zijn hoofd had gecreëerd. Wat als er geen klik is, of als het niet vertrouwd voelt? Hij vond het eng om oma weer te zien. Ze was op het moment van de casting al een paar dagen overleden en hij had haar in de tussentijd niet meer gezien. Maar ze lag er prachtig bij. Ik merkte wel dat hij in het begin echt die drempel over moest en het spannend vond om oma’s hand vast te houden. Maar al snel kon hij zich ontspannen.

Oma zei altijd: ‘Wie niet lacht in mijn huis voelt zich bij mij niet thuis.’ Terwijl hij tijdens de casting hand in hand zat met oma, vertelde hij over hun band en haalde hij mooie herinneringen op. De dood was even heel ver weg. Het was alsof we gewoon even weer op bezoek waren bij oma. De casting nam het gevoel van de slechte film volledig weg, zei hij. De setting was ontzettend intiem en we hadden echt een klik met elkaar.

Verbonden
Ik heb vaker een klik met mijn klanten, maar dit was anders. We hadden elkaar nog nooit eerder gezien, maar toch had ik het idee dat we elkaar kenden. Het gevoel was zó sterk; het liet me niet los. De volgende dag stuurde ik hem daarom een berichtje. Hij vertelde dat hij ook een apart gevoel had overgehouden aan de casting. Ik deed hem denken aan vroeger, maar hij kon zijn vinger er niet op leggen. En wat bleek? Hij was de beste vriend van mijn twee neven die ik jaren geleden ben verloren.

Ik geloof niet in toeval. We zijn elkaar tegengekomen met een reden. Mijn neefje heeft bijvoorbeeld ook het verlies van mijn zoontje meegekregen en was nog bij de opening van mijn bedrijf. We zijn verbonden door het verlies van mijn neefje, dat zijn beste vriend blijkt te zijn. Dat belooft iets heel moois voor de rest van het proces en het afmaken van het eindresultaat.

Zó waardevol
Vanuit haar eigen ervaring met haar stilgeboren zoontje ontdekte Jennifer Heinze hoe waardevol het is om een tastbare herinnering te creëren. ‘Een bodycaster heeft samen met onze handen en zijn handjes en voetjes een handenbeeld gemaakt. Dit heeft mij geïnspireerd om zelf een opleiding tot bodycasting te volgen en nu maak ik beelden voor anderen. Het is zó bijzonder om een tastbare herinnering te maken van iemand die er straks niet meer is of juist van een heel fijne gebeurtenis zoals een zwangerschap of voor een jubileum. Dat raakt me elke keer weer.’