Ik heb een afspraak bij Inloophuis de Eik in Eindhoven. Inloophuis? ‘Een ontmoetingsplaats voor mensen met kanker en hun naasten’, zo valt te lezen op hun website. Een huis vol zieke en verdrietige mensen dus? Wie wil daar nou heen? Ik vraag het Zoë *, 43 jaar en herstellend van borstkanker. Ze ziet er niet ziek uit trouwens. En ook niet verdrietig.

‘Ik zat al bij een lotgenotengroep van allemaal vrouwen met borstkanker. Eén van hen nodigde me uit een keer mee te gaan naar de Eik. Ik had al eerder van het inloophuis ­gehoord; de verpleegkundige oncologie had me er uitgebreid over verteld. Ik was nieuwsgierig, dus ging ik mee. Ja, ik vond het heel spannend. Maar die spanning viel weg zodra ik hier binnenstapte. Wat een warm bad.’

Lotgenoten
Zoë heeft haar chemo’s achter de rug, maar nog wel twee operaties voor de boeg. ‘Toen ik ziek was, tijdens de chemo’s, had ik echt heel veel aan de lotgenoten hier. Begrijp me niet verkeerd: de steun van mijn directe omgeving is absoluut onmisbaar geweest. Maar ik accepteerde de adviezen van de mensen hier gemakkelijker dan van gezonde mensen. Hier weten de mensen echt waar ze het over hebben.’

Filteren
Hoe filter je wat voor jou fijn of belangrijk is, als je net te horen hebt gekregen dat je borstkanker hebt en je wordt overladen met informatie? Voor Zoë was het simpel: ‘Ik liet alles op me afkomen. Ik las veel, ging naar lezingen, sprak met lotgenoten. Zo kwam ik dus ook hier terecht. En op mijn beurt heb ik anderen verteld over de Eik. Zij komen nu ook hier, voor een pedicurebehandeling, voor de yoga of om te mozaïeken. Of voor een lezing of praatgroep.’

Alles is goed
Ik kijk even naar de vrouw tegenover me. Een fris kort koppie, sprekende ogen. Ze vertelt over haar ziekte, over haar herstel. ‘Al de eerste keer dat ik hier kwam, wist ik: hier wil ik gewoon zíjn. Wat een lieve mensen. Iedereen is bezig, iedereen is normaal. Als je niet wilt praten, praat je niet. Alles is goed.’