Wanneer je aan een uitvaart denkt, komen gelijk gedachten van rouw en verdriet boven. Een definitief afscheid van een geliefd iemand. Herinneringen die voorbijkomen. Weemoed. Emoties. Maar toch kan en mag een uitvaart ook heel mooi zijn.

‘Daar probeer ik tenminste altijd wel het verschil in te maken’, reageert Nienke Hyams van Volgerlanden Uitvaartzorg gepassioneerd. ‘Een goed voorbeeld daarvan is het ‘Tasje voor Tranen’ dat ik meebreng voor de kinderen van het gezin of de kleinkinderen wanneer het om een opa of oma gaat die is overleden. In zo’n tasje zitten spulletjes die passen bij de leeftijd en belevingswereld van het kind, die kunnen helpen bij het afscheid en rouwen, zoals bijvoorbeeld een herinneringsboekje. Alhoewel ik die tasjes speciaal maak voor kinderen tot een jaar of 12, was ik laatst bij een familie waarbij een paar meiden van 16 of 17 jaar ook om zo’n tasje vroegen. Natuurlijk kregen ze die, en toen ik een dag later weer bij die familie was, zag ik dat ze met de spulletjes uit het tasje thuis helemaal een altaartje hadden gemaakt voor opa. Prachtig vind ik dat!’

Van grote waarde
‘Elke uitvaart is weer anders, maar dat maakt mijn vak ook zo mooi. Zo kwam ik een tijdje geleden bij een familie waarvan de man volkomen onverwacht overleden was. De familie was in shock. Totaal verdoofd! Op zo’n moment moet je extra goed luisteren, vooral naar de dingen die niet gezegd worden, om alles op de juiste manier te kunnen regelen. Want ik wil gewoon dat zo’n uitvaart helemaal past! Dat me dat ook is gelukt, bleek achteraf toen de weduwe me een knuffel gaf en me liet weten hoe fantastisch ze de uitvaart had gevonden: ‘Jouw aanwezigheid was van zóveel waarde!’ Het doet me echt iets als ik zoiets hoor.’

Pareltjes
‘Helaas is er nog zoveel onwetendheid’, betreurt Nienke. ‘Er is zóveel mogelijk. Zo mocht ik de uitvaart van een voormalig timmerman begeleiden. Hij lag opgebaard in zijn eigen garage, naast zijn gereedschap. Na afloop van de plechtigheid kwam het kleine gezelschap dat de uitvaart had bijgewoond nog even bij elkaar bij één van de familieleden thuis om samen het glas te heffen. De frituurpan werd te voorschijn gehaald en met een borrel en bitterballen, helemaal in zijn stijl, werd zijn leven gevierd. Het is toch prachtig wanneer je daarin kunt meedenken en kunt bijdragen aan zo’n mooi afscheid?’, klinkt het vol liefde. ‘Dat soort dingen zijn echt de pareltjes van mijn werk. Daar doe ik het voor.’