Tijdens het borstkankerbevolkingsonderzoek werd bij Renée de Vries voor de tweede keer in dezelfde borst een afwijking gevonden. ‘Ik werd doorgestuurd naar Borstkliniek Rijnmond Noord van Franciscus Gasthuis & Vlietland. Na een intensieve onderzoeksdag werd afwijkend weefsel gevonden. Het was direct duidelijk: ik moest een borstsparende operatie ondergaan. Mijn arts, de chirurg, was echt geweldig: zij sleepte mij en mijn man door die moeilijke periode. Natuurlijk staat een heel team om haar heen. Het eerste gesprek was bijvoorbeeld met een ­physician-assistent. Ook aan de mammacare­verpleegkundigen had ik veel.’

‘Ik heb geen enkele operatie zo bewust meegemaakt als deze. Wat ik nooit vergeet, is dat ik mijn chirurg zag veranderen. In de gesprekken sprak ze rustig en won ze mijn vertrouwen. In de operatiekamer veranderde ze in een leider. Ik dacht: ‘O, zo kan ze ook zijn! Zij weet waar ze mee bezig is!’ Dat gaf mij enorm veel vertrouwen. De operatie was een borstsparende operatie: ik heb een dun litteken van ongeveer 12 centimeter lang en mijn borst is een klein beetje scheef. Maar dat is eigenlijk alles! Na de operatie werd ik nog bestraald, 21 werkdagen achter elkaar. Ik keek echt uit naar de weekenden, waarin ik een beetje tot rust kwam.’

Wat deze ziekte doet met een mens
‘Tijdens het hele traject wilde ik alles relativeren, door steeds te zeggen: ‘Het komt wel goed!’ Het hielp dat mijn man de rust zelve bleef.’ ‘Ik zeg maar zo: het is pas ellende als ellende aan de orde is’, reageert Wim nuchter. ‘Ik kon weinig doen in de tijd dat Renée naar het ziekenhuis moest. Vooral chaufferen en aanwezig zijn bij de gesprekken. Wat mij wel opviel: de arts was nooit alleen ‘technisch’ bezig; er was zoveel aandacht voor de psyche. Het hele team snapt precies wat deze ziekte doet met een mens. Renée vertelde al hoe zij de chirurg had ervaren tijdens de operatie. Ik vind dat enorm knap: dat je je gedrag aanpast aan je patiënten en toch als een leider in de operatiekamer staat. Dát is voor mij kwaliteit. Ik heb de arts daarvoor bedankt in een brief. En ik schrijf nooit brieven!’

Opvallend anders
Renée: ‘We lazen over de visie van de Borstkliniek: een kliniek die er is voor patiënten en hun omgeving. Dat is zó treffend. Want je bént ook nooit alleen ziek.’ Wim knikt instemmend: ‘Wij vinden de Borstkliniek opvallend anders. Ik ervaar een saamhorigheid, een prettige sfeer. Daar werkt het hele team aan mee. Een beeldend detail: in de wachtkamer liggen een puzzel en breiwerkje. Die huiselijkheid, dat zegt zoveel meer dan kunst aan de muur.’ Renée: ‘Je hoort wel dat wij bijzonder tevreden zijn. Ik had vanaf het eerste moment het gevoel: ik geef me aan hen over. Ik ben in goede handen.’