Het idee van zinloosheid op deze aarde is werkelijk onverdraaglijk’, zegt moeder. Ze is 46 jaar oud en heeft een zoon van 16 die ze al 10 jaar niet heeft gezien. Hij is opgenomen in een pleeggezin nadat zij een suïcidepoging had ondernomen. Ze kon niet meer, al heel lang niet meer. De enige manier om haar leven te zin te geven destijds, 6 jaar voordat ze besloot zelfmoord te willen plegen, leek het krijgen van een kind. De vader heeft ze opgedaan in een of andere kroeg en nooit weer gezien.
Haar jeugd lijkt tamelijk onbesmet. Ze is de 4e dochter in een gezin van 5 kinderen en ze heeft een liefdevolle jeugd gehad. Alleen, haar oudste zus had het al gemaakt. En daarom was haar leven min of meer voor de fun, als een soort reserve. Er waren geen verwachtingen. Geen verwachtingen, dat is eigenlijk de ergste vorm van kindermishandeling, volgens moeder. Want wat is het kader? Ik opper dat wellicht aanleg ook een rol van betekenis zou kunnen spelen. Immers, een ander zou het als de ultieme vorm van vrijheid ervaren: geen verwachtingen. Geen verwachtingen! Je kunt alle kanten op als kind! Maar moeder schudt het hoofd. Een kind wil de ouders behagen, het wil voldoen aan verwachtingen, dat ouders trots zijn dat hun kind die kan waarmaken. Dat begrijp ik. Het lijkt hier echter te gaan om een definitiekwestie. Wat zijn verwachtingen? Is het iets wat opgelegd is aan het kind door ouders, of is het een kwestie van gezien worden, erkenning? Zijn kinderen overbodig, nadat een oudere broer of zus eenmaal heeft waargemaakt wat ouders zelf eigenlijk hadden moeten doen, of wat ouders van hun nageslacht verwachtten?
Egoïstisch
Ik kijk naar deze moeder. Ook zij heeft haar overwegingen gehad, haar gedachten, haar liefde voor haar kind. En na 6 jaar leven van haar zoon was het op. Er was geen benzine meer om haar motor draaiende te houden. Ze voelde zich verraden door haar instinct zich voort te planten. Een opmerking van een collega schiet me te binnen, die wijlen haar collega als egoïstisch bestempelde omdat zij zelfmoord had gepleegd na negatieve feedback op haar functioneren. Lineaire flauwekul natuurlijk, maar het woord ‘egoïstisch’ is me bijgebleven. Wanneer iedere seconde van je leven zwaarte en leegte betekent, word je dan geacht op aarde te blijven voor de ander? Wat een eenzaamheid. En taal schiet altijd te kort om de eenzaamheid te kunnen opheffen. De hel van het individu.
Pleeggezin
En dan nu deze moeder. Een zoon van 6 en een suïcidepoging. Is zij egoïstisch? Ik durf eigenlijk niet goed te vragen wat ze in gedachten had wat er met haar zoon zou gebeuren als zij dood zou zijn, maar ik vraag het toch. En ik krijg antwoord: haar zoon zou beter af zijn in een pleeggezin. Vanaf het moment dat zij haar baby in haar armen had, heeft ze getwijfeld aan haar moederschap. Haar ouders stonden haar bij, met raad en daad. En juist dat heeft zij als zo ondermijnend ervaren. Ze heeft het nooit alleen gekund. Het leven niet. En dit kind, dit mooie lieve kind, moest worden opgevoed door iemand die dat nooit heeft gekund. De liefde voor dat kind was dusdanig groot dat het eng werd in haar benauwde opvattingen over haar leven.
In groep 3 werd het gepest en het raakte haar als een dolksteek. Ze kon haar zoon niet opvangen, ze raakte gedeprimeerd en langzamerhand depressief, en ze besloot dat het beter was dat zij haar kind niet langer zou lastigvallen met haar zwaarte, maar het een gelukkiger jeugd zou gunnen in een gezin met twee ouders, twee ouders die van dit mooie en gevoelige kind zouden kunnen gaan houden als was het van henzelf. En zij, zij zou eindelijk rust ervaren en gaan slapen.
Leave a reply →
Reageer op dit artikel