Anne van Assema wilde graag op de natuurlijke manier bevallen in het Zaans Medisch Centrum (ZMC), maar een verkeerde ligging van haar kindje – ‘Ze is een sterrenkijker’ – zorgde ervoor dat een keizersnee nodig was. Gelukkig maakte het prettige verblijf en de goede zorg(en) van de medewerkers veel goed: ‘Ik voelde me echt verwend.’

In de vroege ochtend van 26 januari meldde Anne zich samen met haar vriend bij het ZMC. ‘In een kamer van Bevalcentrum Parteanz kun je daar onder begeleiding van je eigen verloskundige bevallen. Een prettige gedachte is dat je meteen medische hulp kunt inroepen als dat nodig is. Toen bij mij de ontsluiting stagneerde, werd de gynaecoloog erbij geroepen. Die bracht mij heel voorzichtig de boodschap dat een spoedkeizersnee nodig was. Hoewel het een flinke ingreep is, heb ik ermee ingestemd. Het ging immers op dat moment nog goed met mij en mijn kindje.’

Huid-op-huidcontact
Om 11.18 uur zag dochter Liddy het levenslicht. Anne: ­’Terwijl ik werd geopereerd, zorgden verpleegkundigen ervoor dat Liddy huid-op-huidcontact kreeg met mijn vriend. Eenmaal op de uitslaapkamer kwam een verpleegkundige langs om te vragen of ik mijn dochtertje en vriend alvast wilde zien in plaats van te wachten tot ik op mijn eigen kamer lag. Zó fijn dat dat kon.’Tijdens haar verblijf viel Anne met de neus in de boter, want zij en Liddy werden met bed en al verhuisd naar het nieuwe Zaans Medisch Centrum. ‘De fraaie design-zorgsuite waar ik kwam te liggen, was tweeënhalf keer zo groot als de kamer waar ik eerst lag. Liddy lag gewoon bij mij op de kamer en voor mijn vriend was er een slaapbank, dus die kon blijven slapen.’

Prettige adviezen
Anne kijkt tevreden terug: ‘Op de keizersnee na zou ik alles zó weer doen. Je krijgt zoveel fijne adviezen van de verpleegkundigen. Als Liddy ’s nachts bleef huilen, drukte ik op de knop en dan vertelden ze me wat ik kon doen. Met een kraamverpleegkundige heb je natuurlijk ook hulp, maar niet ’s nachts.’ Anne lacht: ‘Het was best wennen toen we weer thuis waren.’