Tja… Corona, we kunnen er niet om heen. In de krant, op de radio, op tv en social media: je hoort en leest overal over het virus.

Velen hebben er direct of indirect mee te maken: mensen die dierbaren hebben verloren en mensen die hun baan hebben verloren met alle gevolgen van dien. Ook bij mij thuis hebben we de gevolgen ondervonden. Mijn oudste heeft corona gehad, dus wij moesten in quarantaine. Ik ben dankbaar en blij dat hij weer helemaal gezond is en dat de rest van ons gezin niet besmet raakte.

Mijn werk als coach ligt nu stil. Ik mocht niet klagen als beginnende coach, maar andere omstandigheden en corona kickten in. En zonder cliënten kun je geen ruimte huren. Als alleenstaande moeder kan ik niet zomaar opgeven en verwachten dat mijn kinderen wel volhouden. Samen moeten we deze kar trekken. Het is voor mij een test: kan ik zelf mijn glas halfvol blijven zien?!

Ik heb vaak de neiging gehad om de handdoek in de ring te gooien. Maar hé, ik ben er nog. De quarantaine was pittig. Irritaties komen naar boven. Je ontkomt er dan niet aan om bepaalde gesprekken aan te gaan als je dit samen wilt overwinnen en dat waren echt niet altijd gezellige gesprekken. Zowel bij mij als bij de kinderen kwamen allerlei frustraties naar boven.

Natuurlijk baal ik ervan dat ik op dit moment geen cliënten heb. En ja, ik zie ook anderen die lekker gaan ondanks alles. En ja, ik word ook onzeker. Wat moest ik doen om toch te blijven geloven dat het goed zou komen? Het was lastig, zeker omdat ik een controlfreak ben. Ik heb moeten leren accepteren dat ik deze situatie niet in de hand heb en het dus ook niet zomaar kan controleren. De teleurstelling hierover toelaten en erover praten helpt, omdat ik weet dat ik niet de enige ben die hiermee te kampen heeft.

Ik probeer het negatieve rondom het virus te vermijden. Ik stop mijn kop zeker niet in het zand en houd rekening met anderen, want iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om en heeft zijn eigen mening over dit virus en de regels er omheen. Daarnaast schrijf ik iedere dag dingen op waar ik dankbaar voor ben en dat zijn zeker niet alleen materiële zaken. Je leert de kleine dingen nog meer te waarderen en hier heel blij mee te zijn, zoals een avondje Netflixen met de kinderen of muziek aan en lekker gek doen met elkaar, de hond uitlaten en mijn hoofd leegmaken, ideeën die in me opkomen opschrijven, dingen uitzoeken en plannen maken. Want ook dit gaat over!! Hou vol!!

Veel liefs, van mij

Omira Schoop