De tijd dat men wat neerbuigend deed over het damesvoetbal is voorgoed voorbij. Dit mede vanwege de prestaties die onze Oranje Leeuwinnen de afgelopen jaren hebben weten neer te zetten. Ons nationaal dameselftal werd in 2017 Europees kampioen en behaalde zilver op het WK van 2019. Ze staan op de vijfde plaats op de FIFA ranglijst, en dat is toch iets waar het mannenteam ondertussen enkel het nakijken naar heeft. Als we de laatste wedstrijduitslagen van dit team bekijken zijn eindstanden als 8-0 en 10-0 in hun voordeel geen uitzonderingen, en dat bewijst toch de sterkte van de Nederlandse dames.

Een korte geschiedenis van het Nederlandse damesvoetbal

In 1896 vroegen enkele dames toestemming van de voetbalbond om een wedstrijd tegen een Engels damesteam te spelen. Dit werd geweigerd met als argument, dat het niet past dat een vrouw zich bewust vuil en lelijk zou maken. Zij mag de voetbalsport volgen, maar alleen als ondersteuning voor haar man.

Het zou tot 1971 duren voor, onder druk van de EUFA, de Nederlandse voetbalbond zwicht en het damesvoetbal opneemt in de bondsstructuur. De toenmalige bondsvoorzitter reageert er laconiek op met de volgende uitspraak: “Of we het nu leuk vinden of niet.”

De inschrijvingen komen fors binnen, en tijdens het eerste jaar alleen zijn 8000 vrouwen aangesloten bij de KNVB. Niet dat het echt indruk maakte op het toenmalige bestuur. Het zou nog niet voor direct zijn dat je ook bij de bookmakers sportweddenschappen op het damesvoetbal zoul kunnen plaatsen. Het duurde zelfs tot 1979 voor het nationale elftal een eigen coach kreeg.

Ook de clubs hielden liever de spreekwoordelijke bal nog af. Ze verdedigden zichzelf met de argumentatie dat het kostenplaatje voor hen veel te hoog zou oplopen. Ze moesten dan namelijk voor gescheiden kleedkamers en douches gaan zorgen.

Het duurde nog vele jaren voor er een heuse competitie op gang kwam. Het is eigenlijk pas sinds de laatste jaren dat ook topclubs aandacht besteden aan vrouwenvoetbal. Onder impuls van de successen van het Nationale dameselftal krijgt de Nederlandse damescompetitie de aandacht die het al jaren verdiende. Hoe evolueerde het dan later?

Vera Pauw zou voor een ommekeer zorgen in het moderne vrouwenvoetbal. Ze kreeg al vroeg de toestemming om bij het vrouwenteam van SV Brederodes toe te treden. Ze was de eerste Nederlandse vrouw die profvoetballer werd. Op 25-jarige leeftijd tekent ze haar contract bij de Italiaanse club Modena.

Ze is ook de eerste vrouw die het diploma ‘Coach Betaald Voetbal’ haalt. De KNVB stelt haar aan als bondscoach in 2004. Ze verklaarde zelf namelijk dat ze geen ambitie had om een club uit de eredivisie te gaan coachen.

Het ledenaantal in de damesafdeling van de bond steeg ondertussen naar 65.000. Het was niet langer ongepast om als meisje dezelfde dromen als de jongens te koesteren en ooit voor een wereldteam als Barcelona of Bayern München te spelen.

In 2007 was dezelfde Vera Pauw de drijvende kracht achter de oprichting en organisatie van de eredivisie voor dames. Het echte profvoetbal voor vrouwen is er nog niet echt in ons land. De speelsters krijgen meestal een onkostenvergoeding. We kunnen toch wel stellen dat het de goede weg opgaat. Ieder jaar zien we evolutie en verbetering.

De prestaties van de Oranje Leeuwinnen zorgen wel voor genoeg media-aandacht. . Zo worden steeds meer jonge dames gemotiveerd om ook de voetbalschoenen aan te trekken en in clubverband een balletje te trappen.