Zoals je wellicht in vorige edities van onze rubriek gelezen hebt: Gewoon Speciaal is er om positieve verhalen te vertellen! Geen uitzonderlijke of heel bijzondere verhalen, maar juist die van jou en van mij. Van ‘gewone mensen’ en het dagelijkse leven. Want stiekem zijn juist díé verhalen het waard om te delen, om anderen te inspireren en een gevoel van herkenning te bieden.

In deze editie nemen we een moment om stil te staan bij één van de meest alledaagse fenomenen: muziek! Het werkt opwekkend, ontspannend of troostend. Het kan jouw persoonlijke wereld verrijken, maar ook mensen verbinden. Voor velen van ons gaat muziek daarbij gepaard met herinneringen, die weer helemaal tot leven komen bij het horen van een bepaald nummer.

De één luistert klassiek, de ander houdt van rap, jazz, rock, enzovoorts… Iedereen heeft zo zijn eigen voorkeur, maar muziek laat maar weinig mensen koud. Muziek kan effect hebben op hoe we ons gedragen, vaak zonder dat we het merken. Je wordt er blij van, of juist verdrietig, of je krijgt vooral zin om te dansen. Het schijnt: muziek activeert het hele brein! Onder andere de hersengebieden die met emotie te maken hebben, worden door muziek geactiveerd. Niet zo gek dus dat dat ene nummer je zo kan raken.

Luister je naar muziek die je mooi vindt? Dan maken je hersenen dopamine aan; hetzelfde stofje dat bijvoorbeeld vrijkomt als je iets lekkers eet, of als je verliefd bent. Daar komt dus dat gelukzalige gevoel vandaan. Muziek heeft zelfs een helende werking: het kan stress verlagen en pijn verzachten.

Terwijl muziek voor iedereen iets anders betekent, heeft het op straat, terwijl we ons tussen anderen bevinden, ook iets universeels. Het is een manier om je af te sluiten en alleen te zijn, in je eigen wereld. Let maar eens op hoe intrigerend het is om, op een openbare plek, te zien hoe we daar allemaal lopen maar tóch in een compleet eigen beleving kunnen zitten. Mede ook afhankelijk van de muziek die we luisteren.

“Muziek heeft een grote rol in het alledaagse straatleven, en toch voor iedereen op zijn eigen manier. Wanneer je muziek luistert, kan de hele wereld om je heen er anders uit gaan zien.’

De foto’s en gedachten op deze pagina’s komen uit een fotografisch project van Loretta dat hierop is gebaseerd. De op straat gestelde vraag ‘welke muziek luister jij?’ brengt mooie gesprekken en ontmoetingen.

Gesprekken over wat er geluisterd wordt en wat die muziek met eenieder doet. De foto’s zijn direct daarna genomen, terwijl de personen een moment van rust pakken en de muziek in zichzelf opnemen. Als kijker kun je er alleen naar raden: welke klanken gaan er door de koptelefoon en wat brengen ze teweeg? Hetzelfde vraagstuk als wanneer we elkaar onderweg passeren. Alleen dan wordt er vaak niet bij stilgestaan.

Het is vanzelfsprekend geworden dat muziek in de samenleving wegsmelt en overal te beluisteren is. Deze foto’s laten de intense persoonlijke beleving zien die men, op publieke plekken, kan hebben.

Bij toenadering zette Francesco direct zijn koptelefoon af.
“Muziek mag voor mij niet het ‘gewone leven’ overnemen, maar het is zeker een onderdeel van mijn leven.’
“Wat ik nu luister maakt mij niet per se vrolijker, maar omdat ik van mezelf al vrolijk ben, is de muziek daar een deel van.’